Haddinden
fazla şişmiş damarlarım, bedenimden ruhuma göçmüş kaslarım ve hasta yatağında Azrail’le
münakaşa içinde olan bedenim müsaade ederse kendimi tanıtayım. İsmim Abdil,
deli Abdil de derler. Yıllarca mahallede huysuzluk çıkaran, çocukluk anılarında
yağmalanan bahçesini taş atarak koruyan huysuz ihtiyar var ya, işte o benim. Yüz
yaşıma ayak basmama on yedi saat kaldı. Doktorlarla onun mücadelesini
veriyoruz. Benden sorumlu olanı pek bir hevesli yeni doktor. Morg kaydıma 100
tam not vermek için Azrail’in nefretine maruz kalmayı göze alıyor. Ben de
içimde bu savaşımda tek sayılmam. Çocukluğunda bacağı aksak kalmış iyi yanım
sapasağlam gündelik olaylarla dinçliğini koruyan kötü yanımın kucağında sağa
sola savrula savrula kalın bir ipte bu zamana kadar geldik. Bi ipte iki cambaz
yürümez derler ya yalan. Zor da olsa yürüyor şahidi benim. İkisinin de
davranışları doğalarına aykırı gariplerin. Kötü olan iyi olanı bırakıp rahat
hareket edemiyor, iyi olan kendini feda edip kötü olanın yolunu
kolaylaştıramıyor. Nasıl bıraksın ipin bi tarafı cehennem bi tarafı cennet. Bi tarafa
yeltenip düşseler nihayete erecekler. Tüm bu ipte kalmalarının ısrarı da bu
yüzden.
Ne diyordum,
heh. O yaşlı moruk benim işte. Elli yıl sonra kalem aldım elime. Sabah akşam
ikişer serumla besliyorlar beni. Biri iyi, biri kötü yanım için. Peki neden
kötü bir insanım bunu anlatayım. Herkes kötü olsa da kötü insan neden kötü olur
hep merak ederler. Farkında değildirler zaten kötülüklerinin. İnsan sevdiklerine
ve sevmek istediklerine kötü davranır ben bunu bilirim. En azından kendi
hikayem bu noktada başlıyor. Altı kardeştik en büyüğüydüm. Diğer kardeşlerimle
birlikte evde eser miktarda sevgiden gram nasibimi alamamakla başlıyor
huysuzluklarım. Üzerime ilgiyi artırmak için ev içinde ve dışında bütün çirkin
işlere bulaştım. Annem terliğiyle odama kadar gözyaşları içinde kovalar ve
dakikalarca hunharca girişirdi. Bir yandan gözyaşları içinde haykırırken bir
yandan da ailenin doğurgan kişisiyle baş başa geçirdiğim saniyeleri hatta bazen
dakikaları sayardım. Sonra babam geldiği gibi hışımla ‘’Nerde o piç’’ der
direkt yanıma koşar, nasırlı elleriyle dakikalarca okşardı beni. Bir kere hiç
unutmam 560 saniye. Dayaklar kesilince kapalı ışık altında iç geçire geçire
tuttuğum saniyeleri çarpanlarına ayırırdım. Çarpma etkisinin psikolojik yan
etkileri işte.
Yıllar
geçtikçe bu adamı ancak bir kadın paklar dediler de görücü usülü Feride’yi
istediler bana. Usluca utangaç bir kadındı. İri gözleriyle kaş altından korku
içinde bakardı. Çok sevmiştim onu. Benimle evlenebilme ihtimalini aklım
almıyordu. Çenesi altında nokta halinde üç beni, utandıkça kızaran elmacık
kemikleri, tabla kıvamı alnında doğası gereği kalem gibi çizilmiş alnına küçük
gelen güzel kaşları vardı. Kardeşleriyleyken şen şakrak olan doğası ben ortama
girdiğimde mahcup bir sakinlik ve utangaçlığa bürünüyordu. Çoğu kez anlamsız
geliyordu ve sevgi hali bu durum hali hazırdaki cinlerimi harekete geçiriyordu.
Nihayet evlenip müstakil bir aile olduğumuzda alışkanlık kazanmasın diye tek
bir güzel jesti bırak, iyi bir söz dahi söylememiştim. İlk üç ay düzelir diye
muazzam sabır gösteren kadını dördüncü ayımda zıvanadan çıkarmayı başardı. Bu
başarısını ağzını yüzünü ellerine dökerek anasının evine göndermekle
taçlandırdım. Çok pişman oldum, her pişman oluşumda evlerini basıp kadını
defalarca döverek yatıştırmayı başardım. Bir yıl dayanabildi garibim. Kanser olmuş
ölmüş diyorlar. Bütün akraba eş dost bağını kopardı sonra. Hepsini ağız dolusu
küfürler ettim. Bizimkilere hasta yatağında evini barkını zorla sattırarak
bahçeli bir ev aldım. Ufaklıklar mirastan nasiplenemedi tabii. Hepsini mezarlarına
kendi ellerimle gömdüm sonra. Allah onlardan alıp bana vermişti dur bakalım
yaşasın daha neler yapacak diye. Çok pişman oldum. Oldukça da birilerini
hırpaladım. Altmışımdan sonra aklım başıma biraz biraz gelmeye başladı. Geldi dediysek
de öyle iyi davranmadım yine. Sadece kötü davranışlarımı sevdiğim insanları
kaybetmemek üzerine yaptığımı fark ettim. Bilinçli kötülük evrem başladı sonra.
Bilirsiniz mahallenin en güzel meyveleri en mendebur adamın bahçesinde yetişir.
Bizim mahallede de o en güzel bahçe bendeydi haliyle. Yalnız kaldıktan sonra en
büyük aktivitem sabah kahvaltısının ardından en güzel taşları biriktirip
mahallenin çocuklarını beklemek olurdu. Bir gün birisi bahçe duvarına benim
resmimi çizmiş, bir hışımla bulup dövdüm veledi. Akşam da eski usül Zenit
makinemle duvarın fotoğrafını çektim yatağıma astım. Bir gün Ömer’i çağırdım
yıllar sonra. Büyümüş kerata mahallede erik toplayan çocukların en küçüğüydü. Onları
sevdiğimi söyledim. Niye taşladın diye sordu. E evladım erikler bitse
gelmezdiniz ondan korktum dedim. Hatta başta biraz yiyin diye beklediğimi
söyledim. Koca çocukluğunda altı kez eriklerimden yiyebildiğini söyledi hala
sitemkar. Ekledi bir de biz hep gelirdik diye. Sevdiklerine zulmetmemek
gerekiyormuş öyle dedi. Karşındaki severse hele hiç zulmetmemek gerekiyormuş
Feride gibi. Sevgini gösterirsen sevgisini zaten sakınmazmış insan sevdiğinden.
Öyle acı çektirmeye de gerek yokmuş pek. Çok geç öğrendim bunu da. Sevmeyi öğretmediler
ki diyorum hep. Kendi yollarımızla öğrendik sanırım. Tesadüfi karşılaştığımız
şiddet anının bireyselliğini sevgi sandık, ha bire o sevgiyi beslemeye
uğraştık. Ne mutlu olduk ne mutlu ettik. Sadece sevdik kendimizce. Hunharca hem
de. Karakterimize oturdu değiştiremedik de şu zamandan sonra. Artık zamanım
geliyor hissediyorum. Umarım Feride’yle şu halimle karşılaşırım da elim kalkmaz
sevgi göstermeye. Kan damarlarımdan çekiliyor hissediyorum artık. Parmak uçlarım
karıncalandı ve hükmedemiyorum da. Son bir gayret saate baktım. 23.57. Üç
dakika daha duramam sanırım. Son kötülüğümü genç doktora yapacağım. Nasıl da
hevesliydi garibim. Alzheimer diyorlardı bir de. Salaklar, bak ben hepsini
hatırlıyorum. Ömer’in gönderdiği çiçeklerin kokusu nefesimi kesiyor. Gerçekten gaipe
yumuşak bir geçiş halinde uyukluyorum.
-23.58.54-
‘’Doktor bey hasta vefat etti.’’ Hemşire gergin ve ürkek bir ses tonuyla
doktora seslendi. Doktor üzgünden çok gergin bir ses tonuyla cevabından
korktuğu soruyu sordu. ‘’Hangisi?’’. ‘’Şu yüz yaşına girecek olan’’. İçinden kızgın
ve yüksek bir tonda küfürler savurdu. Umutla beklediği bu gereksiz an huysuz
ihtiyar tarafından itinayla bozulmuştu. Celallendi, masadaki mumunu henüz
yaktığı pastayı tek celsede yere savurdu. ‘’HUYSUZ İHTİYAR ATTIN YİNE SON
GOLÜNÜ’’. ‘’Ömer bey gönderelim mi merhumu morga uğrar mısınız?’’ Hemşire korku
dolu gözlerle soruyordu sorularını. Götürün dedi, ben yarın uğrar morgta
bakarım. Buraları da sen temizle temizlikçiyi çağırma.
‘’Ömer
27 yaşında tazecik bir doktordu. Çok sevdi, hiç sevilmedi. Her girdiği ortamın
en küçüğüydü. Çocukken bahçelerden erik toplayan çetelere üyeydi, erik
yemişliği çok azdı. Kimse mesleğinden gayrısına ilgi göstermedi. Abdil amcası
vardı, yıllarca ona kötü davrandı. Bir gün yanına çağırıp derdini anlattı. Ömer
kitaplardan okuduklarıyla ahkam kesti, dert yandı. Ama söylediklerini hiç
yaşamadı. Abdil amcasından gördüğünü sevgi sandı, sevmeyi öğrendi. Bencilce ve
hayvanca hep o sevgiyle yaşadı.’’
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder